ŁYŻKA
Od zarania dziejów człowiek stara się uporządkować świat tak, by żyło mu się możliwie najlepiej. Wymaga to dostosowania się do określonych reguł, które z czasem budzą pragnienie wolności. Jednak nadmierna swoboda często zwiastuje ludzki upadek.
Studentki III roku Akademii Teatralnej w Białymstoku w spektaklu „Utop(ja!)” w delikatny i oszczędny sposób obrazują utopijne dążenia człowieka. Aktorki posługują się grą cieni, by ukazać rajskie perypetie. Świadomość własnego ciała i doskonała synchronizacja pozwalają wymownie roztoczyć wizję narodzin pierwszej kobiety i grzechu. Jedyne obecne na scenie rekwizyty to skrzynia i płachta, która zmienia znaczenie w kolejnych odsłonach. Poszczególne etapy przeplatają interakcje między Kleopatrą i Augustą, które same określają się mianem idiotek i co chwilę zwiastują koniec świata. Po klęsce człowieka w dążeniu na szczyt wieży Babel, świat zostaje pokryty taflą wody. Potop pochłania ludzkość i jej wizje. Utopia tonie. „Jestem łyżką” – słyszymy kilkakrotnie. Później będziemy się zastanawiać – czy to symbol egoizmu, owego “JA”, które trzeba utopić? Ludzkiego, pożerającego wszystko ego?
Mocną stroną spektaklu jest ekspresja ruchowa. Proste układy choreograficzne nadają słowom rytm, a scena wydaje się w pełni zagospodarowana, pomimo minimalnej ilości rekwizytów. Od pierwszych sekund w tle słychać odgłos kapiących kropli, co potęguje wrażenie nadciągającej klęski.
Gabriela Potęga
THE SPOON
Since the dawn of history, human beings have been trying to set the world in such a way to live possibly the best. It demanded adjusting to particular rules, which with time aroused the desire for freedom. However, to much freedom often leads to human decline.
In “Utop(I!)a, the 3rd year students of Theatre Academy in Bialystok in a delicate and subtle way depict human beings’ utopian aspirations. The actresses use shadow technique in order to present paradise incidents. Their consciousness of own bodies and perfect synchronization allow to unfold the story of first woman’s birth and sin. The case and a piece of material, which changes its meaning in consecutive scenes, are the actresses’ sole props. The individual scenes are intertwined by interactions between Cleopatra and Augusta, who call themselves fools and announce the end of the world that can happen any minute. While aiming at the top of the Babel tower, people are defeated and the world is covered with water. The flood devours humanity with all its visions. Utopia drowns. ”I am the spoon” – we hear a few times. Later, we will ponder – is it a symbol of egoism – that “I”, which has to be drowned? A human ego devouring everything?
Actresses’ physical expression is a strong aspect of the performance. Simple choreography gives rhythm to the words, and the stage seems to be fully used, though only few props are there.
Since first seconds, spectators hear the sound of dripping water in the background, which only intensifies an impression of a forthcoming disaster.
Gabriela Potęga
