BLIND
Artystą otwierającym część mistrzowską festiwalu był Duda Paiva zespektaklem pt. Blind/Ślepy wyreżyserowanym we współpracy z Nancy Black. Przedstawienie oparte jest na prawdziwych doświadczeniach związanych z chorobą, przez którą twórca przechodził w dzieciństwie. Spowodowała ona czasową ślepotę i światłowstręt. Część publiczności jest zapraszana na scenę, gdzie stoi kilka krzeseł. Jak się okazuje jest to poczekalnia słynnej uzdrowicielki. Podczas oczekiwania na wizytę bohater pyta siedzących na scenie o dolegliwości, z którymi przychodzą.
W wyolbrzymionym, surrealistycznym kostiumie Paivy skrywają się lalki. Zostają kolejno uwolnione podczas szamańskiego rytuału. Także one są ciekawe ludzi siedzących na scenie – dotykają ich, rozmawiają z nimi.
Magnetyczna postać szamanki zdaje się mieć magiczną moc – szczególnie w końcowej sekwencji, gdy wyłania się z ciemności, animowana od środka przez całkowicie niewidocznego aktora.
Na fonosferę przedstawienia, przygotowaną przez Wilco Alkema, składają się wielokrotnie przetwarzane dźwięki otoczenia – kaszel z widowni, syrena samochodu oraz elektroniczna muzyka. To wszystko w połączeniu z zaprojektowanym przez Marka Verhoefa światłem składa się na fantastyczny, intymny i bardzo intensywny świat. Świat, w którym bohaterowi przyjdzie zmierzyć się z drzemiącymi w jego wnętrzu demonami i stoczyć z nimi taneczną walkę.
Paweł Strumiński
BLIND
Duda Paiva was the artist, who began Festival’s professional presentations with performance Blind directed by Nancy Black. The performance is based on real experiences connected to the illness, with which he fought in his childhood and which caused his temporary blindness and aversion to light. The part of the audience is invited on stage, where few chairs are prepared for them to sit. As it turns out to be, it is the sitting room of the famous healer’s office. While everybody is waiting for one’s turn, the main character asks the sitting ones about diseases, with which they came to her.
In Paiva’s exaggerated, surreal costume, puppets are hidden. They are released one by one during the shamanic ritual. They are also curious of the people sitting on stage – they touch them, talk to them.
The magnetic character of the shaman woman seems to possess magic power – which is visible especially in the final sequence, when she appears from the darkness, animated from inside by completely hidden actor.
The phonosphere of the performance, prepared by Wilco Alkem, is composed from multiprocessed sounds that surround the audience – the cough of the spectator, the siren of the passing car and electronic music. This all, together with light created by Mark Verhoef create a fantastic, intimate and intensive world. The world, in which the main character has to confront the demons hidden inside him in a dance-like fight.
Paweł Strumiński
