KONIEC Z KOŃCEM
Egzamin studentów I roku Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku z zadania aktorskiego z przedmiotem.
W kolejnych scenach przedstawione zostają relacje międzyludzkie. Odczytywanie znaczeń owych scen, umożliwiają liny, które stały się dla studentów poetyckim środkiem wyrazu – symbolem międzyludzkich więzi. Lina, sznurek, kabel, laser; dzięki takiej kolejności pojawiania się owych form odczytać możemy metaforę przemiany świata, od naturalnego, pierwotnego – do coraz bardziej sztucznego.
Podczas pokazu nasuwają się odwieczne pytania ludzkości: dokąd zmierzamy? Jak dziś wyglądają nasze relacje? Te, które kiedyś były mocne jak grube sznury, wraz z rozwojem technologii, stają się coraz bardziej ulotne i nietrwałe, niczym wiązka światła, którą można przerwać jednym uniesieniem dłoni. Ludzie w pogoni za ulotnymi, złudnymi wartościami, zgubili coś najcenniejszego – człowieczeństwo.
W tym nadmiarze bodźców plączą się jak dzieci, które pragną zrozumienia i bliskości, a w zamian otrzymują zranienie i odrzucenie. Wynika to też często z zamknięcia się na innych. Okazuje się bowiem, że wiele problemów tworzymy sobie sami. Poprzez upartość i perfidię… A przecież wystarczy otworzyć się na drugiego człowieka, posłuchać co ma do powiedzenia, zrozumieć jego zranienia i pomóc sobie nawzajem normalnie żyć; żyć w świecie, w którym kontakt z innymi może być wspaniały i budujący, a jest przecież nieunikniony.
Studenci I roku, choć dopiero na początku swej aktorskiej drogi, zaprezentowali na scenie najwyższy poziom. Za świetną grę aktorską, niesamowitą plastyczność ruchu, mocną kondycję, ogromną energię i zaangażowanie – należy im się ogromna pochwała. Potencjał, jakim dysponuje zwykła lina, a także podjęty temat, zostały wykorzystane przez nich w pełni. Siłę pokazu wzmacnia ciekawa muzyka i sprawna praca świateł.
Brawo studenci! Przypominacie nam o rzeczach ważnych.
Magdalena Sadowska
Ends with ends
The exam of 1st year students of Puppet Theatre Art Department in Bialystok on the subject: acting with an object.
In consecutive scenes, human relations are depicted. Decoding meanings from those scenes are enabled by the use of ropes, which became poetic means of expression– a symbol of interhuman bonds. Line, string, cable, laser; thanks to such order of appearance we can decipher a metaphor of the change of the world, from natural, primitive – to more and more artificial one.
During the show, questions arise: where are heading? What do our relations today look like? Those, which were once strong – represented by thick ropes – become elusive and fragile with the development of technology, just as thin stream of light that can be easily interrupted with the rise of one’s arm. People, in search of elusive, illusory values, lose the most precious thing – humanity.
In that excess of incentives, they twist around like children in search of intimacy and understanding, but what they receive are wounds and rejection. We are straying away from each other. It turns out that we create many problems by ourselves. Because we are stubborn and mean… And it is enough to open oneself towards the others, listen to what they want to say, understand their wounds and help each other to live normally; in the world, in which contact with the other can be fantastic and constructive.
The 1st year students, though at the beginning of their artistic road, presented highest level of skills and talents. They deserve praise for good acting, fantastic plasticity of movement, keeping fit, energy and engagement. The potential, which an ordinary rope possesses as well as theme of the presentation were fully explored, being accompanied by interesting music and effective lights.
Congratulations! You remind us of important things!
Magdalena Sadowska
