MAGIA WYOBRAŹNI
Taniec nie uznaje takich barier jak język, a ponadto pozwala na wielowątkowość, mnogość interpretacji i ukazanie pozycji człowieka w sieci relacji społecznych, zależności międzyludzkich, konieczności współdziałania lub konfrontacji. Udowadniają to studenci czwartego roku Uniwersytetu Teatru i Sztuki Filmowej w Budapeszcie. Najważniejszą materią w ich spektaklu jest ludzkie ciało, ogromna jego świadomość, piękno i plastyczność. Aktorzy lawirują po scenie i współpracując w parach albo w grupie układają się w rozmaite figury. To pokaz koordynacji i równowagi, siły i sprawności fizycznej. Sprawnie budują napięcie, choć dynamika spektaklu sprawia wrażenie złudnej – mimo różnicowania tempa i emocji trudno doszukać się tu momentu kulminacyjnego spajającego całość i elementów jasno sugerujących przebieg opowiadanej historii. To opowieść pełna niedopowiedzeń, skłaniająca do samodzielnego doszukiwania się przekazu. Sekwencje ruchów i liryczna bądź elektroniczna muzyka opierają się na zapętleniu, a taka powtarzalność może nużyć. Studentom udaje się jednak utrzymać uwagę widza i przenieść go w świat wyobraźni i domysłów. Multimedialna scenografia odbijająca cienie tancerzy jest nienachalna i stanowi subtelne tło pokazu, makijaż zdaje się coraz bardziej rozmywać w trakcie tańca, a czarne interesująco skrojone kostiumy pozwalają przyjrzeć się i w pełni docenić pracę ciała, które przecież jest tak istotne w pracy lalkarza.
Aleksandra Andrukiewicz
THE MAGIC OF IMAGINATION
Dance does not respect such barriers as the language and allows different interpretations. It can show a man in many contexts and relations to other people: social relations, the necessity of cooperation, and sometimes confrontations. The students from the fourth year of University of Theatre and Film Arts from Budapest prove that the human body is the most important material from which they build their performance: its consciousness, beauty and flexibility. The actors dance in pairs or groups, creating different constructions. It is a show of coordination, balance, strength and physical possibilities. They build tension although the dynamics of the show seems illusory: despite differences in tempo, we don’t have here one culminating point which would bring all elements together and suggest a story behind all the movement. What we have is just a raw material on which our mind can dwell.
The body movements and lyrical or electronic music are repetitive which can be a bit tiring. But the student manage to keep our attention and bring us into the world of imagination.
Discreet and multimedia scenography with the shadows makes a subtle background for the show. The make-up becomes blurred and black costumes allow to see and appreciate the mechanics of the dancers’ bodies which are so important also in work of puppet artists.
Aleksandra Andrukiewicz
